Jij kent mij niet, maar ik jou wel!

Het is half 9 ’s ochtends. Om 9.00 uur heb ik mijn eerste coachgesprek met de medewerker van het KCC van deze gemeente. Ik ben hier inmiddels zo bekend, dat ik mag doorlopen met een toegangspasj e dat ik van de receptioniste heb gekregen . 

Ik kom verschillende mensen met ochtendgezichten tegen; de een wat vrolijker dan de ander. Iedereen begroet ik met een ‘Goedemorgen’, want wie weet kan ik iemands dag goed maken door iemand alleen maar even te zien.   

De deur naar de afdeling is nog net open door een collega die vlak voor mij naar binnen liep. Ik loop even twee passen harder en heb de deur net vast voor hij weer in het slot springt. Ha, gewonnen!   

De afdeling die ik oploop is breed opgezet. Het is een typische kantoortuin die begint met  een  k offieautomaat  en een ruimte waar je even rustig de krant kan lezen  als je pauze hebt . Op de hoge tafel staan koeken met een briefje erbij: ‘Ik ben jarig geweest; neem gerust een lekkere koek!’ De eerste koek is er al uit. Kennelijk had iemand nog niet ontbeten.  😊  

De KCC- ers  die ik vandaag coach ,  werken allemaal op de algemene telefoonlijn van de gemeente. De vragen kunnen variëren van ‘Mijn container is niet opgehaald’ tot ‘Ik wil een schadeclaim indienen vanwege een losliggende stoeptegel waar ik over gevallen ben’ tot ‘Ik wil graag doorverbonden worden met…’. Ik waardeer  het dat  de medewerkers  ieder gesprek weer open in  kunnen  gaan en afwachten wat komen gaat. En tegelijkertijd is dat afwachten vaak de kunst.   

Ik weet wie ik vandaag als eerste tref en hij zit al klaar met zijn koptelefoon op zijn hoofd. Als ik dichterbij kom, hoor ik dat hij in gesprek is met een klant. Hij ziet me en geeft non-verbaal aan dat hij nog in gesprek is. Klanten gaan voor, dus ik pak rustig een stoel van een leeg bureau  en ga alvast in zijn buurt zitten .  

Ineens hoor ik een  ‘Hoi!’  naast me . Een vlotte meid met lange blonde haren in een vrolijke staart loopt me tegemoet. Over het algemeen heb ik een goed geheugen voor namen en gezichten. Toch komt dit gezicht me onbekend voor.  Dat blijkt te kloppen:  

‘Jij kent mij niet, maar ik ken jou wel.’, zegt ze mysterieus. Mijn brein draait overuren. Wat voor mysterieus heb ik nu weer gedaan?   

‘Ik ben net nieuw bij de gemeente en ik heb al veel op  Luz  gewerkt. En daar kom jij veel in voor met filmpjes en uitleg, dus daar ken ik je van.’   ‘ Aha! W at leuk  dat je me herkent.’   

We r aken even kort in gesprek over hoe haar nieuwe baan haar bevalt. Ze geeft aan dat het soms wel veel is, maar dat ze goed wordt begeleid om alles stapje voor stapje eigen te maken. ‘En  Luz  helpt me daar echt bij. Ik ben me meer bewust dat ik goed moet luisteren en niet te snel een antwoord of een oplossing voor de klant moet bedenken , bijvoorbeeld .  Eerst werken aan de klik met de klant; het gevoel van vertrouwen creëren. Daarna kun je veel beter helpen.’  

Ik ben er  oprecht  even stil van  en ik voel wat kippenvel op mijn armen.  In een training merk je het direct: je ziet het kwartje bij iemand vallen en je merkt het als ze daarna het geleerde in de praktijk brengen.   

Met een e- learning  laat je het los . Z odra het online staat , i s het maar afwachten wat voor  impact  het heeft.  Je hebt er geen controle meer over. Het geeft voldoeding te weten d at wat ik op mijn  werkkamer  maak en samen met mijn collega’s verfijn tot e- learnings , daadwerkelijk impact  heeft .   Luz  werkt!  

Benieuwd hoe?  Mail  me dan voor een demo !