Oefenen met een trainingsacteur “Je komt altijd rijker terug”
“Wie zou dit willen oefenen met de acteur?”. Het liefst kijk je weg, hopend dat iemand anders opstaat om dit te doen. Het is een van de strategieën om met dit ongemak om te gaan. Want werken met een trainingsacteur is eng, maar waarom? “Mensen zijn eigenlijk niet bang voor mij, maar voor hun eigen kwetsbaarheid” vertelt Janneke van der Meulen, een van de trainingsacteurs bij Ocaro. “Het is een angst die er al is, angst om gezien te worden in je kwetsbaarheid. Maar als het gaat over leren hoe jij nog beter contact maakt, dient je angst als een prachtig kompas om stappen te maken in je ontwikkeling.”
Stappen maken, dat leer je als kind door te vallen en weer op te staan. “Dat willen we als volwassene niet graag meer, dus spelen we een rol waarin we alles al kunnen. Maar je vraagt een trainingsacteur meestal niet om te laten zien hoe goed je het al kunt, assessments uitgezonderd. Je wilt groeien, verbeteren in je communicatie. Als trainingsacteur kijk ik met je mee, niet gericht op het je ‘zo moeilijk mogelijk te maken’, maar gericht op jouw ontwikkeling.”
“Even voor de duidelijkheid: voor mij is het ook eng! Ik moet in no-time aansluiting vinden bij een groep die bijvoorbeeld al een hele dag heeft doorgebracht met elkaar.
Oké, ik kan dit nog niet
Herkenbaar voor Wilma Schouten, supervisor bij de Belastingtelefoon. “Tijdens mijn laatste training met Janneke als acteur, kan ik me herinneren dat ik wilde laten zien dat ik het geleerde al begrepen had. Dat liep anders… Ik herkende mezelf niet, en precies dát wat er mis ging in de praktijk, werd vergroot tijdens het gesprek met Janneke. Dan voel je toch wel de spanning. Ik kreeg zweethanden en er vlogen gedachten door mijn hoofd: ‘Wat gebeurt er? Ik kán dit toch? Voor wie moet ik mezelf anders voor doen?’ gevolgd door: ‘Oké, ik kan dit nog niet.’”
Waar komt die angst vandaan?Janneke: “We hebben met elkaar geleerd om angst als iets lastigs en negatiefs te zien. We laten allemaal liever onze successen zien. Kijk naar social media, dé plek om zelf te beslissen wat je van jezelf laat zien, het zijn veelal successen. Laten zien dat je iets nog niet kunt, is kwetsbaar. Dat voelt spannend. Maar ik nodig je als trainingsacteur wel uit om dat te doen in een veilige setting, om je zo verder te kunnen ontwikkelen.”
Hoe maak je het minder spannend?Janneke: “Door de regie te nemen over je eigen leerproces. Door te oefenen met situaties die je lastig vindt, in plaats van te willen laten zien dat je het al kan. En dat mag spannend zijn. Die spanning kun je ook zien als een signaal dat je op de goede weg bent. Voordat een training begint krijg je daarom van mij de vraag om naar de training te komen met een voorbeeld van iets dat nog niet lekker loopt. Iedereen uit de groep neemt zo zijn kwetsbaarheid mee naar de training en onder andere dát, maakt de omgeving veilig om in te leren.”Wilma: “Mijn vraagstuk ging over een gesprek waarin ik voelde dat ik geen indruk maakte op de ander. Ik werd overlopen en had geen lead. Ik wilde dit veranderen dus bracht het in om mee te oefenen. Ik dacht ‘Ik doe dit gewoon, je komt altijd rijker terug’. Na het gesprek met Janneke, wat dus anders liep dan ik had verwacht, kreeg ik feedback uit de groep. Wat fijn was: ze begonnen met vertellen over wat er goed ging. Dat geeft je toch het vertrouwen om vervolgens de tips te incasseren. Na het horen van de feedback, was het een optie om iemand anders in mijn rol te zien. Maar dat wilde ik niet. Ik wilde het graag zelf nog een keer doen. En toen ging het goed. Twee dagen later heb ik mijn tips in de praktijk kunnen brengen. Het gesprek verliep veel beter dan voorheen.”
